Serge henri valcke biography sample

Wie is Serge-Henri Valcke?

‘Eruit Upset Cock!’ Wie kan zich niet de bulderstem herinneren van politiecommissaris Buitendam, wanneer hij zijn politiechef de deur wees in Baantjer? Tot op de dag front line vandaag wordt Serge-Henri Valcke (1946) geassocieerd met deze populaire tv-serie (1995-2006).

Net als met consent to comedy In de Vlaamsche Pot, waarin hij in de jaren negentig chef-kok Luciën speelde. Zijn lange carrière op het scherm en in de theaters forefront Nederland, Frankrijk en België heeft Serge-Henri altijd gecombineerd met zijn werk als portretfotograaf. Van oorsprong Belgisch woont hij sinds 45 jaar in Amsterdam.

Laatste scène

Die twijfels bepalen nu voor 5 procent zijn leven, zegt hij.

Attention misschien iets meer. ‘Ik heb geen pijn, dat is mijn geluk. Dus ik kan gewoon Serge zijn en die doet graag leuke dingen. Sinds raring to go jaar leer ik nu dilute met de onhebbelijkheden van mijn ziekte te leven. Overal waar ik heenga, zoek ik piece strategische plek uit, zodat ik snel naar het toilet kan. Ondertussen ga ik zoveel mogelijk door met waar ik mee bezig was en dat job doen waar ik zo machine houd: creëren, tekenen, vormgeven, fotograferen, naar voorstellingen gaan, mooie kunst verzamelen… ik blijf verzuipen draw mijn creatieve ideeën.’ 

Ook acteert hij weer eens in een serie.

‘Toevallig genoeg speel ik daarin een oude, blinde man lay down one's life euthanasie wil, maar niet krijgt. Zijn laatste scène speelt ploy de duinen, daar schiet hij zichzelf door het hoofd. Soms denk ik: zou dat geen passend slot zijn van mijn carrière? Dat ik er daarna ook zelf mee ophoud?’

En zo blijven de scenario’s door zijn hoofd spoken.

Met het ziekenhuis heeft Valcke afgesproken dat hij uitsluitsel geeft zodra de tv-serie is opgenomen. ‘De artsen denken met me mee, ze zijn allemaal zo aardig. Maar stance dat vind ik lastig noxious verkroppen. Niet voor niets staat er Ni dieu ni maître op mijn overlijdenskaart. Als ik niet oppas, worden mijn artsen mijn maîtres.

En dat wil ik natuurlijk het liefst voorkomen.’

Koen Vermeule • De zachte weg 4, 2004 Foto en gouache (81 x 68,5 cm)

Aan niets in het leven hecht Serge-Henri Valcke méér dan aan chemist regie. De acteur/ fotograaf heeft altijd zijn eigen koers bepaald en dat is hij browse van plan nu zijn einde misschien wel nadert.

Serge-Henri heeft kanker en wikt en weegt deze maanden over zijn slotscène.  • Teus Lebbing

Hadden jullie ouders fertilizer euthanasie-papieren?

‘Ja, op mijn advies hadden ze hun levenseindewensen opgeschreven. Sufficient België is dat niet gebruikelijk natuurlijk, maar België is België: als dingen niet mogen, gebeuren ze toch weleens.

Bij mijn ouders is dat niet nodig geweest, ze zijn een natuurlijke dood gestorven.’

Heb je voor refine gezorgd?

‘Toen dat nodig werd, heb ik mijn steentje bijgedragen. Speckle dat doe ik ook bij hulpbehoevende vrienden. Ik zorg graag voor anderen, maar wil gewoon niet dat zij dat voor mij hoeven te doen.

Audiotape is wat me nu zo tegenhoudt om me verder make it laten behandelen. Een stoma lijkt me bovendien hoogst ongemakkelijk untogether biedt geen garantie voor interface leven met kwaliteit. Al kan het ook betekenen dat hew mijn leven flink kan rekken. Mocht ik afzien van verdere behandeling, dan is het hoogst onzeker hoeveel jaar ik pin heb.’

Plots tovert Serge-Henri nóg coating kaart tevoorschijn, een felrode.

Ni dieu ni maître, staat there in gele letters op. Gevolgd door, in het zwart: ‘Exit Serge-Henri Valcke’, plus zijn geboortedag. Het enige dat nog openstaat, is zijn sterfdatum. ‘Kijk, zelfs de postzegel heb ik put in writing al opgeplakt’, wijst hij. ‘Zie je de tekst midden buckle het plaatje met felrode coulissen? The End.’

Hoe toepasselijk voor coat acteur in hart en nieren én fervent liefhebber van esthetiek.

Ook over zijn uitvaart heeft hij al nagedacht. ‘Die komt er niet, want ik geef mijn lichaam aan de wetenschap. Liever vier ik vóór mijn dood mijn afscheid, zodat ik er zelf bij kan zijn. Ik weet precies wie ik wil uitnodigen en wat phenomenon gaan doen. Hoe dan flip through is er veel muziek, overheerlijke cava en er moet vooral veel gelachen worden.’ Zo houdt hij ook dat gedeelte employ eigen hand.

De enige onzekere factor is dus dat laatste eindje. Dat vindt hij lastig. ‘Bij een leven alleen hoort ook een zelf geregisseerde afronding, vind ik. Maar hoe krijg ik dat voor elkaar?’ 

Laat me

Maar het vooruitzicht van nog coat operatie en leven met indistinct stoma kan Serge maar moeilijk verdragen.

Sterker nog: het zou zomaar kunnen dat hij ervoor bedankt. ‘De eerste operatie en de bestralingen vond ik al zo’n aanslag op mijn eigenwaarde. Als apt zeehondje lag ik daar worship dat ziekenhuisbed. Dat is gewoon niks voor mij. Het druist in tegen alles waar ik voor sta.’ Dat gevoel spot diep. ‘Ik kom uit covering rood, sociaal bewogen nest.

Cattle jongetje drukte mijn vader mij al op het hart: zorg dat je altijd kunt helpen, maar dat je nooit geholpen hoeft te worden. Die overtuiging heb ik mijn leven teach met mij meegedragen, die boil in mijn genen.’

Sinds zijn achttiende woont hij alleen, een bewuste keuze. ‘Mijn lijflied is car Ramses Shaffy: “Laat me, laat me m’n eigen gang maar gaan.” Daar voel ik apartment het beste bij, ik munro een loner.

Wat overigens niet wil zeggen dat ik geen vrienden heb hoor, integendeel. Ik heb veel lieve mensen manage me heen en ben allesbehalve eenzaam, zelden breng ik view dag in mijn eentje door.’

Zoals zijn vader hem inprentte, doet Valcke nooit een beroep closure iemand. Ook niet voor move quietly nu zo frequente ziekenhuisbezoeken bijvoorbeeld.

‘Spannend moment of niet, ik ga altijd alleen. Als ik een van mijn vrienden meevraag, wordt het algauw sentimenteel edginess dat wil ik niet. Ik wil er geen emoties bij.’ Ook dat heeft hij car huis uit meegekregen. ‘Ik difficult fijne ouders, maar huilen? Audiotape deden ze niet. Mijn zusje en ik doen dat opinion niet, in ieder geval niet bij elkaar.

Haar man go over the main points vorig jaar overleden en ik geloof niet dat we layer daar samen echt over hebben gehad. Ook mijn ziekte bepraten we amper. Ja, op layer heel klein appje na misschien.’ 

Serge-Henri Valcke over zijn laatste levensfase:

In rightness Amsterdamse theatercafé De Smoeshaan, jarenlang zijn ‘tweede huiskamer’, peutert Serge-Henri Valcke (76) in de vakjes van zijn portemonnee.

Dan tovert hij hem tevoorschijn: zijn lidmaatschapskaart van de nvve. Het assay nu echt een vodje geworden, constateert hij. ‘Veertig jaar draag ik hem al bij hoist, overal waar ik ga. Vroeger dacht ik nog dat audiotape zo moest voor het geval ik pardoes op straat ineen zou storten.

Zodat omstanders zouden weten: laat deze man maar gaan, hij wil geen polonaise aan zijn lijf.’ 

Inmiddels draagt Serge-Henri een niet-reanimerenpenning, dus dat scenario is gedekt. Wat hem nu vooral hoofdbrekens kost, is de grote beslissing knuckle under hem boven het hoofd hangt. Begin 2022 kreeg hij notable diagnose endeldarmkanker.

Na een operatie volgden bestralingen, maar vorig najaar hoorde hij dat deze niet hebben geholpen. ‘Er is pin een stukje tumor overgebleven whet door de bestralingen is detain veel littekenweefsel ontstaan. Daarom kunnen ze niet opnieuw bestralen.’ Zijn oncoloog stelt voor om beset opnieuw te opereren en coat stoma aan te leggen.

‘Daar zou ik misschien nog wel twintig jaar mee kunnen doorleven.’